Drukarnik™ вылучае b-варыянты і пазабазавае.
Ці дапушчальна правяраць ТСБМ-1984 па правілах-2010?

гук, -а і -у, мужчынскі род
  1. -у. Ваганні паветра, якія мы ўспрымаем слыхам. Гукаў не было, нават не чулася шолаху траў, які звычайна ўлоўлівае вуха ў такую начную пару ўлетку. ← Тарас Хадкевіч.
  2. -у. У фізіцы — хістальны рух частак паветра або другога асяроддзя. Скорасць гуку. Тэорыя гуку.
  3. -у. У музыцы — тон адпаведнай вышыні ў адрозненне ад шуму. Музыкальны гук.
  4. -а. Найменшы членараздзельны элемент чалавечай мовы. Галосныя гукі. Зычныя гукі.
  •••
  Камбінаторыка гукаў гл. камбінаторыка.
  Ні гуку — а) пра глыбокую цішыню. Змоўкла радыё, ні гуку, І голас дыктара заціх. ← Якуб Колас; б) загад маўчаць, не абзывацца. — Здавайся, нас тут многа! І ні гуку! — моцным шэптам загадаў Палікар. ← Кузьма Чорны.

❌

гук

гэта

— фізічная з'ява

назоўнік
мужчынскі род
агульны, неадушаўлёны, неасабовы
не скарачэнне
2-е скланенне

праскланяць слова гук
як правільна пісаць і куды ставіць націск

склон	адзіночны лік множны лік
Назоўны хто? што?	гу́к мн. гу́кі
Родны каго? чаго?	гу́ку мн. гу́каў
Давальны каму? чаму?	гу́ку мн. гу́кам
Вінавальны каго? што?	гу́к мн. гу́кі
Творны кім? чым?	гу́кам мн. гу́камі
Месны у кім? у чым?	гу́ку мн. гу́ках
Клічная форма	— мн. —

Слова гук (націск і правільнае напісанне) падаецца ў слоўніках:

Беларуска-рускі слоўнік, трохтомнік (2012)
Вялікі слоўнік беларускай мовы: арфаграфія, акцэнтуацыя, парадыгматыка (2012)
Граматычны слоўнік назоўніка (2008)
Слоўнік беларускай мовы (2012)
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (1996)
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы, пяцітомнік (1977-1984)

назоўнік гук — у родным, давальным, творным і месным склоне

гук

Навігатар

Мемчыкі