Drukarnik™ вылучае b-варыянты і пазабазавае.
Ці дапушчальна правяраць ТСБМ-1984 па правілах-2010?

трыбуна, -ы, жаночы род
  1. Узвышэнне для выступлення прамоўцы. Апошняе слова сказаў сам Лапко. Яму прыйшлося выйсці з свайго кутка на трыбуну. ← Якуб Колас. Глеб Іванавіч узышоў на драўляную трыбуну, прыкрытую чырвоным паркалем, узняў зялёны вучнёўскі сшытак, і тлум угаманіўся. ← Ігнат Дуброўскі. // пераноснае значэнне Месца, сфера, дзе праходзіць грамадская дзейнасць каго-н. Тэатр — трыбуна эпохі. ← газета «Літаратура і мастацтва». [Давідзюк:] — Газета — гэта трыбуна, з якой трэба гаварыць палітычна выразна, класава накіравана, а не балбатаць тое, што трапляецца на язык. ← Раман Сабаленка.
  2. Збудаванне з паступовым узвышэннем радоў, лавак для публікі (на стадыёнах, на плошчах і пад.). У гэты дзень трыбуны зімовага стадыёна былі перапоўненыя. ← газета «Звязда».
   [Фр. tribune.]

❌

трыбуна

гэта

назоўнік
жаночы род
агульны, неадушаўлёны, неасабовы
не скарачэнне
1-е скланенне

праскланяць слова трыбуна
як правільна пісаць і куды ставіць націск

склон	адзіночны лік множны лік
Назоўны хто? што?	трыбу́на мн. трыбу́ны
Родны каго? чаго?	трыбу́ны мн. трыбу́н
Давальны каму? чаму?	трыбу́не мн. трыбу́нам
Вінавальны каго? што?	трыбу́ну мн. трыбу́ны
Творны кім? чым?	трыбу́най, трыбу́наю мн. трыбу́намі
Месны у кім? у чым?	трыбу́не мн. трыбу́нах
Клічная форма	— мн. —

Слова трыбуна (націск і правільнае напісанне) падаецца ў слоўніках:

Беларуска-рускі слоўнік, трохтомнік (2012)
Вялікі слоўнік беларускай мовы: арфаграфія, акцэнтуацыя, парадыгматыка (2012)
Граматычны слоўнік назоўніка (2008)
Слоўнік беларускай мовы (2012)
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (1996)
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы, пяцітомнік (1977-1984)

назоўнік трыбуна — у родным, давальным, творным і месным склоне

трыбуна

Навігатар

Мемчыкі