ў
і
ку́м — назоўнік кумаро́н — назоўнік
канцэпт

кума

гэта

назоўнік
жаночы род
агульны, адушаўлёны, асабовы
не скарачэнне
1-е скланенне

праскланяць слова кума
як правільна пісаць і куды ставіць націск

склон адзіночны лік
множны лік
Назоўны
хто? што?		 кума́

мн.  ку́мы, (2, 3, 4) кумы́
Родны
каго? чаго?		 кумы́

мн.  ку́маў
Давальны
каму? чаму?		 куме́

мн.  ку́мам
Вінавальны
каго? што?		 куму́

мн.  ку́маў
Творны
кім? чым?		 кумо́й, кумо́ю

мн.  ку́мамі
Месны
у кім? у чым?		 куме́

мн.  ку́мах
Клічная форма —

мн.  —

арфаграфічны слоўнік

скарбніца

Век звекаваць — не пальцам паківаць.
Жыццё пражыць — не песеньку спець.

прык. пра складанасці на жыццёвым шляху

Ён сказаў, што мой цягнік ад’ехаў. Наіўны. Я і білет на яго не брала.


kuma — беларуская лацінка

Слова кума (націск і правільнае напісанне) падаецца ў слоўніках:

назоўнік кума — у родным, давальным, творным і месным склоне

дзе паставіць націск у слове кумарон + часціна мовы

выпадковае

спецпошук

правапіс на базе bnkorpus.info
ліцэнзія CC BY-SA 4.0


› куляшо́ўскі (10)

(10) масгардума ‹

› куляшэ́ць (8)

(7) прыдума ‹

› ку́м (3)

(5) джу́ма ‹

› кумаро́н (7)

(7) курку́ма ‹

› кумары́н (7)

(7) затлу́ма ‹

› кумаўскі́ (8)

(4) пу́ма ‹


Мемчыкі

трохмоўны цэннік

Зрабіце трохмоўныя цэннікі — і беларусам не спатрэбяцца слоўнікі.

няпросты час