Drukarnik™ вылучае b-варыянты і пазабазавае.
Ці дапушчальна правяраць ТСБМ-1984 па правілах-2010?

мянушка, -і, ДМ -шцы; Родны склон мн. -шак; жаночы род
1. Назва, дадзеная чалавеку жартам, у насмешку або для канспірацыі. [Дзед:] — Марка — гэта імя таго чалавека, а Руды — вулічная мянушка, бо ён меў рудую бараду... ← Іван Шуцько. Быдла, ёлупень, балбес, лапатнік, турак, фармазон — якія толькі мянушкі несыпаліся на галовы бедных семінарыстаў! ← Сцяпан Александровіч. Карніцкаму, які насіў мянушку Пчала, у той час было яшчэ далёка да трыццаці год. ← Макар Паслядовіч.
2. Назва, дадзеная адной жывёле ў адрозненне ад іншых падобных. [Святлана:] — Тата, а як мы яго назавём? У звярынцы ж ва ўсіх звяроў ёсць мянушкі. ← Іван Сіняўскі.

❌

мянушка

гэта

назоўнік
жаночы род
агульны, неадушаўлёны, неасабовы
не скарачэнне
1-е скланенне

праскланяць слова мянушка
як правільна пісаць і куды ставіць націск

склон	адзіночны лік множны лік
Назоўны хто? што?	мяну́шка мн. мяну́шкі
Родны каго? чаго?	мяну́шкі мн. мяну́шак
Давальны каму? чаму?	мяну́шцы мн. мяну́шкам
Вінавальны каго? што?	мяну́шку мн. мяну́шкі
Творны кім? чым?	мяну́шкай, мяну́шкаю мн. мяну́шкамі
Месны у кім? у чым?	мяну́шцы мн. мяну́шках
Клічная форма	— мн. —

Слова мянушка (націск і правільнае напісанне) падаецца ў слоўніках:

Беларуска-рускі слоўнік, трохтомнік (2012)
Вялікі слоўнік беларускай мовы: арфаграфія, акцэнтуацыя, парадыгматыка (2012)
Граматычны слоўнік назоўніка (2008)
Слоўнік беларускай мовы (2012)
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (1996)
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы, пяцітомнік (1977-1984)

назоўнік мянушка — у родным, давальным, творным і месным склоне

мянушка

Навігатар

Мемчыкі