Drukarnik™ вылучае b-варыянты і пазабазавае.
Ці дапушчальна правяраць ТСБМ-1984 па правілах-2010?

міна¹, -ы, жаночы род
  1. Снарад з выбуховым рэчывам, які закладваецца ў зямлю, пад ваду і інш. Неўзабаве загрымелі выбухі на чыгунцы, запалалі паліцэйскія ўчасткі, пачалі падрывацца на мінах нямецкія машыны. ← Алесь Асіпенка. Адна за адной загарэлася некалькі машын, два танкі наскочылі на міны. ← Іван Мележ.
  2. Снарад для стральбы з мінамёта. Праз хвіліну мінамёт пачаў сыпаць міны на мірныя хаты. ← Іван Шамякін.
  3. Тое, што і тарпеда.
  •••
  Падлажыць міну гл. падлажыць.
   [Фр. mine.]
міна², -ы, жаночы род
  Выраз твару. Хлопцы пераглянуліся і зрабілі сур'ёзныя міны. ← Цішка Гартны. Кандрат так перадражніў Данькаву інтанацыю і міну, што ўсе зарагаталі. ← Уладзімір Караткевіч.
  •••
  Рабіць вясёлую міну пры дрэннай гульні гл. рабіць.
  Рабіць (строіць) міну гл. рабіць.
   [Фр. mine.]

❌

міна

гэта

назоўнік
жаночы род
агульны, неадушаўлёны, неасабовы
не скарачэнне
1-е скланенне

праскланяць слова міна
як правільна пісаць і куды ставіць націск

склон	адзіночны лік множны лік
Назоўны хто? што?	мі́на мн. мі́ны
Родны каго? чаго?	мі́ны мн. мі́н
Давальны каму? чаму?	мі́не мн. мі́нам
Вінавальны каго? што?	мі́ну мн. мі́ны
Творны кім? чым?	мі́най, мі́наю мн. мі́намі
Месны у кім? у чым?	мі́не мн. мі́нах
Клічная форма	— мн. —

Слова міна (націск і правільнае напісанне) падаецца ў слоўніках:

Беларуска-рускі слоўнік, трохтомнік (2012)
Вялікі слоўнік беларускай мовы: арфаграфія, акцэнтуацыя, парадыгматыка (2012)
Граматычны слоўнік назоўніка (2008)
Слоўнік беларускай мовы (2012)
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (1996)
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы, пяцітомнік (1977-1984)

назоўнік міна — у родным, давальным, творным і месным склоне

міна

Навігатар

Мемчыкі