ў
і
мо́ўнік — назоўнік мо́ўніца — назоўнік
канцэпт

моўніца

гэта

назоўнік
жаночы род
агульны, адушаўлёны, асабовы
не скарачэнне
1-е скланенне

праскланяць слова моўніца
як правільна пісаць і куды ставіць націск

склон адзіночны лік
множны лік
Назоўны
хто? што?
мо́ўніца

мн.  мо́ўніцы
Родны
каго? чаго?
мо́ўніцы

мн.  мо́ўніц
Давальны
каму? чаму?
мо́ўніцы

мн.  мо́ўніцам
Вінавальны
каго? што?
мо́ўніцу

мн.  мо́ўніц
Творны
кім? чым?
мо́ўніцай, мо́ўніцаю

мн.  мо́ўніцамі
Месны
у кім? у чым?
мо́ўніцы

мн.  мо́ўніцах
Клічная форма

мн. 

арфаграфічны слоўнік

скарбніца

Жураўлі прыляцелі, дзеўкі ашалелі.

зноў прыйшла вясна, а з ёю — і каханне
(сустракалі, гукалі вясну і ўсё такое...)

Людзі, якія кажуць тэйк, трапяць у хел.

Людзі, якія замест «думка» кажуць «тэйк», — яны не думаюць, яны тэйкаюць.

moŭnica — беларуская лацінка

Слова моўніца (націск і правільнае напісанне) падаецца ў слоўніках:

назоўнік моўніца — у родным, давальным, творным і месным склоне

дзе паставіць націск у слове моўніца + часціна мовы

выпадковае

спецпошук

правапіс на базе bnkorpus.info
ліцэнзія CC BY-SA 4.0


мо́ўна-этні́чны (13)

(10) шатко́ўніца

мо́ўнасць (8)

(10) шаўко́ўніца

мо́ўнік (6)

(8) пло́ўніца

мо́ўны (5)

(9) дамо́ўніца

мо́ўчакам (8)

(9) замо́ўніца

мо́ўчанька (9)

(10) зламо́ўніца


Мемчыкі

трохмоўны цэннік

Зрабіце трохмоўныя цэннікі — і беларусам не спатрэбяцца слоўнікі.

самае важнае