ў
і
дымапу́ск — назоўнік дыма́рны — прыметнік
канцэпт

дымар

гэта

назоўнік
мужчынскі род
агульны, неадушаўлёны, неасабовы
не скарачэнне
2-е скланенне

праскланяць слова дымар
як правільна пісаць і куды ставіць націск

склон адзіночны лік
множны лік
Назоўны
хто? што?		 дыма́р

мн.  дымары́
Родны
каго? чаго?		 дымара́

мн.  дымаро́ў
Давальны
каму? чаму?		 дымару́

мн.  дымара́м
Вінавальны
каго? што?		 дыма́р

мн.  дымары́
Творны
кім? чым?		 дымаро́м

мн.  дымара́мі
Месны
у кім? у чым?		 дымары́

мн.  дымара́х
Клічная форма —

мн.  —

арфаграфічны слоўнік

скарбніца

джгаць
1. Калоць, раніць джалам (пра насякомых); кусаць (пра змей). // Апякаць (пра крапіву, мароз).
2. Хутка ісці, бегчы; імчацца.


Сёння ніхалеры не зрабіў. Як і планаваў.


dymar — беларуская лацінка

Слова дымар (націск і правільнае напісанне) падаецца ў слоўніках:

назоўнік дымар — у родным, давальным, творным і месным склоне

дзе паставіць націск у слове дымарфізм + часціна мовы

выпадковае

спецпошук

правапіс на базе bnkorpus.info
ліцэнзія CC BY-SA 4.0


› дымапаглына́льнік (16)

(5) ту́мар ‹

› дымаправо́д (10)

(7) карчма́р ‹

› дымапу́ск (8)

(6) кашма́р ‹

› дыма́рны (7)

(5) ры́мар ‹

› дымарфі́зм (9)

(8) вядзьма́р ‹

› дымасле́дны (10)

(15) асілак-вядзьмар ‹


Мемчыкі

трохмоўны цэннік

Зрабіце трохмоўныя цэннікі — і беларусам не спатрэбяцца слоўнікі.

краса-дзеўчына