Drukarnik™ вылучае b-варыянты і пазабазавае.
Ці дапушчальна правяраць ТСБМ-1984 па правілах-2010?

труна, -ы; мн. труны, трун; жаночы род
  1. Сацыяльная скрынка, у якой хаваюць памёршага. Неўзабаве была гатова труна. Сасновая, з выгаблеваных дошак, якія пахлі смалой. ← Віктар Дайліда. Назаўтра хавалі забітых. За трунамі ішло паўгорада. Плакалі трубы аркестра, плакалі людзі, плакаў і Сцёпка. ← Васіль Хомчанка.
  2. у знач. выказнік Пагібель, канец; вельмі дрэнна. Чалавек ледзь дацягнуўся да хаты, і праз два тыдні — труна. ← Міхась Машара.
  •••
  Гнаць у труну гл. гнаць.
  Да труны — да смерці (не забыцца, помніць).
  Загнаць (увагнаць, звесці) у труну гл. загнаць.
  Легчы ў труну гл. легчы.
  Труна чакае — пара паміраць.
  Хоць у труну кладзі гл. класці.

❌

труна

гэта

назоўнік
жаночы род
агульны, неадушаўлёны, неасабовы
не скарачэнне
1-е скланенне

праскланяць слова труна
як правільна пісаць і куды ставіць націск

склон	адзіночны лік множны лік
Назоўны хто? што?	труна́ мн. тру́ны, (2, 3, 4) труны́
Родны каго? чаго?	труны́ мн. тру́н
Давальны каму? чаму?	труне́ мн. тру́нам
Вінавальны каго? што?	труну́ мн. тру́ны, (2, 3, 4) труны́
Творны кім? чым?	труно́й, труно́ю мн. тру́намі
Месны у кім? у чым?	труне́ мн. тру́нах
Клічная форма	— мн. —

Слова труна (націск і правільнае напісанне) падаецца ў слоўніках:

Беларуска-рускі слоўнік, трохтомнік (2012)
Вялікі слоўнік беларускай мовы: арфаграфія, акцэнтуацыя, парадыгматыка (2012)
Граматычны слоўнік назоўніка (2008)
Слоўнік беларускай мовы (2012)
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (1996)
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы, пяцітомнік (1977-1984)

назоўнік труна — у родным, давальным, творным і месным склоне

труна

Навігатар

Мемчыкі